ناخنک و روش های درمان جراحی آن

     در سال‌های گذشته، روش جراحی صلبیه بدون پوشش (Bare Sclera)، که در آن فقط به برداشتن ناخنک از روی قرنیه و ملتحمه مجاور اکتفا شده، و اسکلرا بدون انجام گرافت رها می‌شود، روش استاندارد درمان بود۳. این در حالی است که، احتمال عود در این روش بسیار بالا بوده و به ۸۸ درصد در سال اول بعد از انجام جراحی می‌رسد5و2. از همین رو، روش‌های دیگری شامل بازسازی سطح چشم با استفاده از پرده آمنیوتیک و اتوگرافت ملتحمه بر روی صلبیه بدون پوشش، بعد از برداشتنن ناخنک جایگزین روش قبلی گردید. این روش‌ها، باعث کاهش چشمگیر میزان عود بعد از عمل گردیده است6و2. در متاآنالیزی که به تازگی منتشر شد، ۱۹۴۷ چشم از ۱۸۶۶ بیمار که به دلیل ناخنک اولیه یا عود کرده تحت جراحی ناخنک قرار گرفته بودند، ارزیابی شدند که در آن برتری گرافت ملتحمه نسبت به پرده آمنیوتیک از نظر عود بعد از جراحی با عامل خطر ۵۳/۰ (009/0P= و 85/0-33/0= حدود اطمینان 95 درصد) در پی‌گیری ۶ ماهه نشان داده شد. میزان عود در افرادی که از گرافت ملتحمه استفاده شده بود بین 33/3 الی ۷/۱۶ درصد و در گروهی که از پیوند پرده آمنیوتیک استفاده شده بود بین 6/2 الی ۳/۴۲ درصد بود۶. بنابراین، در حال حاضر برداشتن کامل بافت درگیر در ناخنک به همراه تنون زیرین و پوشاندن صلبیه با گرافت ملتحمه بهترین روش درمانی در نظر گرفته می‌شود. تلاش‌های زیادی جهت استاندارد کردن و بهبود کیفیت آماده‌سازی گرافت ملتحمه صورت گرفته است.